
Serce to jeden z narządów w klatce piersiowej, obok płuc i aorty, która dostarcza krew do całego ciała. Niestety,...
Wypadanie włosów może być objawem jednej z wielu chorób dermatologicznych skóry głowy. Przyczyn utraty włosów jest bardzo wiele, tymczasem większość osób próbuje radzić sobie z tym problemem bez odpowiedniej diagnostyki, licząc, że powodem mogą być niedobory witaminowo-mineralne.
Z tego artykułu dowiesz się: |
Wypadanie włosów może być efektem:
Najczęstszą chorobą powodującą utratę włosów jest nadczynność lub niedoczynność tarczycy, choroba Hashimoto, cukrzyca i nowotwory. Wypadanie włosów może być również następstwem miejscowej choroby owłosionej skóry głowy np. łuszczycy, grzybicy czy łojotokowego zapalenia skóry głowy. Warto również wspomnieć, że wypadanie włosów jest również procesem normalnym, fizjologicznym, który występuje u każdej osoby. Od patologicznej utraty włosów różni go skala procesu.
Wielu z nas w obliczu pojawienia się problemu nadmiernego wypadania włosów doszukuje się najróżniejszych przyczyn, a często powodem może być niewłaściwa pielęgnacja. Włosy najczęściej wypadają na skutek częstego prostowania, stosowania ondulacji, zbyt intensywnego suszenia suszarką, bądź pod wpływem dużego natężenia promieniowania UV w okresie letnim. Poza samym wypadaniem włosów ich utrata często objawia się również zmianą ich budowy. Wypadające włosy stają się matowe, pozbawione lasu, cienka, suche i łamliwe.
Jeśli dostrzeżemy, że nasze włosy nadmiernie wypadają, możemy udać się do laboratorium diagnostycznego i wykonać podstawowe badania pomocne w czasie stawiania diagnozy. Lekarz na podstawie morfologii, badania poziomów hormonów tarczycy, stężenia żelaza i ferrytyny może podjąć odpowiednie leczenie. Czasami zleca jednak wizytę u trychologa, który przeprowadza bardziej zaawansowaną diagnostyk - zleca badanie histopatologiczne wycinka skóry głowy, wykonuje trichoskopię i trichogram.
Trichoskopia jest badaniem mikroskopowym włosów za pomocą wideodermatoskopu. Trichogram z kolei pozwala na badanie korzeni włosów pod mikroskopem i wymaga wyrwania kilku z nich do badania. Zanim podejmiemy jakiekolwiek leczenie, powinniśmy poznać prawdziwą przyczynę utraty włosów lub wykluczyć te poważne. Leczenie przyczynowe np. normowanie poziomu hormonów tarczycy za pomocą leków doustnych, kontrolowanie stężenia glukozy we krwi za pomocą leków hipoglikemizujących czy leczenie niedoboru żelaza można uzupełnić o odpowiednią suplementację i pielęgnację z wykorzystaniem specjalistycznych dermokosmetyków.
Szczególną przyczyną nadmiernego wypadania włosów jest łysienie androgenowe. Związane jest z przemianami testosteronu do dihydrotestosteronu, który działając na receptory androgenów zlokalizowane w mieszkach, powoduje ich zmniejszenie i zanik. W takich przypadkach u mężczyzn stosuje się miejscowo wcierki z minoksydylem, a doustnie fina steryd. U kobiet z kolei w takim przypadku stosuje się leki antyandrogenowi, które blokują działanie męskich hormonów płciowych odpowiedzialnych za łysienie. W leczeniu łysienia andorogenowego stosuje się również spironolakton i flutamid. Czasami leczenie farmakotogczine nie przynosi oczekiwanych rezultatów, a jedyną metodą pozostaje przeszczep włosów.
Warto mieć świadomość, że wielu przyczynom wypadania włosów nie sposób zapobiec. Dotyczy to zwłaszcza leczenia nowotworów cytostatykami. W takich przypadkach profilaktyka jest bardzo ograniczona i trzeba się skupić na działaniach, na które mamy wpływ - wyrównywanie niedoborów witaminowo-mineralnych czy odpowiednia pielęgnacja. W takich przypadkach przyjść z pomocą mogą środki na wypadanie włosów, biotyna i witaminy na włosy.
Oddzielną chorobą objawiającą się masywnym wypadaniem włosów jest łysienie plackowate (alopecia areata). Dotyka ona najczęściej osoby młode (do 25. roku życia), choć sporo przypadków łysienia plackowatego dotyczy osób w starszym wieku. Jak do tej pory, nie rozwikłano co jest powodem łysienia plackowatego. Obecnie medycyna traktuje tę chorobę jako stan autoimmtunoligczny związany z limfocytami T. To one wraz z makrofagami pojawiają się w okolicy mieszka włosowego pod wpływem uwalnianych przez keranocyty mediatorów stanu zapalnego. W efekcie wokół mieszka rozwija się stan zapalny, który uszkadza go. Wiadomo również, że łysienie plackowate związane jest z predyspozycjami rodzinnymi, występowaniem atopii, zaburzeń pracy tarczycy, stresu oraz czynników psychosomatycznych. Płeć nie ma wpływu na częstość występowania łysienia plackowatego i dotyka ono zarówno kobiety i mężczyzn.
Łysienie plackowate może mieć dwie postaci - ostrą, związaną z nagłą utratą dużej ilości włosów lub przewlekłą powodująca stopniowe wypadanie. Wspólnym mianownikiem obu postaci jest łysienie zlokalizowane w określonym miejscu. Ogniska łysienia są odgraniczone od owłosionej części głowy, mają regularny kształt, a skóra pozostaje niezmieniona chorobowo. Łysienie w alopecii areata może mieć charakter ogniskowy lub dotyczyć niemal wszystkich włosów na ciele z brwiami i rzęsami włącznie. U części osób łysienie plackowate ma charakter odwracalny, a zmienione chorobowo mieszki po ustąpieniu stanu zapalnego przywracają swoją funkcję. U niektórych jednak łysienie ma charakter złośliwy i nie poddaje się żadnym metodom leczenia. Cechą charakterystyczną łysienia jest również to, że u części osób pojawiają się zmiany na paznokciach - szorstkość, łamliwość, bruzdy poprzeczne, zgrubienie płytki i "schodzenie płytek".
Łysienie plackowate jest trudne w leczeniu. Stosuje się zazwyczaj sterydy podawane miejscowo, śródkórnie w ogniska łysienia lub w postaci maści i kremów. Zewnętrznie stosuje się również wcierki z minoksydylem oraz maści recepturowe z cygnoliną sporządzane w aptece. Doustnie część specjalistów zaleca sterydy oraz cyklosporynę. W gabinetach medycyny estetycznej z kolei stosuje się wąskopasmową fototerapię i fotochemioerapię.